چرا ما در هواپیما گریه می کنیم؟

برخلاف ۲۵ سال پیش، اکنون سخت است که کسی را پیدا کنید که در هواپیما نباشد.

سفر هوایی یک تجربه منحصر به فرد است بنابراین جای تعجب نیست که  چیزهای عجیب و غیر منتظره ای برای ما، از جمله ریختن اشک شود .

ویرجین آتلانتیک در سال ۲۰۱۱ نظرسنجی نیز انجام داد که “بیش از نیمی از پاسخ دهندگان (۵۵٪) موافقت کردند که احساسات خود را در هنگام پرواز افزایش دهند و ۴۱٪ از مردان مورد بررسی گفته اند که زیر پتو ها پنهان شده اند برای پنهان کردن اشک های خود. ” هنگامی که ما پرواز می کنیم، بیشتر احتمال دارد که گریه کنیم – اما چرا؟

روانشناسی اولین دلیل ساده است:

ما خودمان را با خودمان می بریم. این شامل مسائل مربوط به سلامت روانی بسیاری است که ما انجام می دهیم. دکتر رابرت ل. می گوید: “در هر سن، در میان جنس ها، ادیان، نژادها و پس زمینه ها، بسیاری از افراد مبتلا به بیماری های روحی اولیه، از نوع کولورفوبیا به آگونیست های هوشیاری و دیگر تظاهرات اضطراب مختلف هستند – که همه جا هستند.” کیمیلی، معاون ارشد و مدیر منطقه ای بین المللی SOS و MedAire. می گوید: “فشارهای مسافرت به اندازه کافی برای هدایت هرکسی که دارای چالش های ابتدایی سلامت روحی است، کافی است.

چند استدلال که پرواز استرس زا نیست: اگر شما در حال مسافرت انفرادی هستید، در طول فضای پرواز خود در یک فضای کوچک با گروه غریبه ها قفل می شوید. این شرایط بسیاری را در لبه تیز قرار داده است. و پس از آن دلیل سفر شما وجود دارد. آیا فقط به یکی از عزیزان خداحافظی کردید یا به مصاحبه شغلی یا محل دیگری که هرگز به آن سفر نکرده اید؟ همه این چیزها حتی برای افراد باهوش تر نیز قابل رویت هستند. حتی یک مشکل اضطراب خفیف را اضافه کنید (اضطراب شایع ترین بیماری روحی است که تقریبا ۲۰٪ از جمعیت را تحت تاثیر قرار می دهد).

“کجلی گفت:” شواهدی وجود دارد که نشان می دهد که شما در موقعیتی قرار گرفته اید که به حالت نسبی هیپوکسی (کمبود اکسیژن) می روید. ” او می گوید که تأثیرات آن توسط مسافران قابل فهم نیست. “یک فرد ممکن است احساس گرسنگی کند، یکی دیگر از خواب آلودگی – هیپوکسیا مردم را به طرق مختلف تحت تاثیر قرار می دهد. حتی ممکن است هورمون هایی ناشی از هیپوکسی نیز وجود داشته باشد – این همه ی خاص است.” این ورودی ها را با هم اضافه کنید و تعجب آور نیست که ما در ۳۶۰۰۰ فوت گریه می کنیم. ما از لحاظ جسمی عجیب و غریب احساس می کنیم، کنترل کمی بر شرایط خود داریم و ممکن است آسیب پذیر باشیم.

استفان گرونینگ، استاد سینما و رسانه در دانشگاه واشنگتن در سیاتل می گوید: “سرگرمی های پرطرفدار ممکن است تاثیرات منحصر به فردی بر مسافران داشته باشند.” او در مطالعهی این موضوع، گریه در حالی که پرواز: عاشق سرگرمی در هوا، اظهار داشت، “دستگاه تکنولوژیک سرگرمیهای پرنده، یک فرهنگ صمیمی را ایجاد می کند و ارتباطی از نزدیکی شدید میان فرم مسافر و رسانه ای” ایجاد می کند. Groening فکر می کند ممکن است ترکیبی از عوامل استرس زا و نزدیکی رسانه ها باشد که توافق کردند تا ما را به اشک بکشاند.